Iman Faik Arredouani is 20 jaar en studeert aan Karel de Grote Hogeschool in Antwerpen. Ze volgt er de bachelor orthopedagogie, richting toegepaste jeugdcriminologie. Iman deed stage in Adem van eind november tot eind januari. Ze maakte graag tijd om over haar stage-ervaring te vertellen.
Veel stageplekken die ze via de school kreeg, kwamen niet in aanmerking omwille van de band met haar zus. Imans zus heeft een beperking en ze kende daardoor veel plekken van binnenuit. Haar tante deed ook ooit stage bij Adem en blikte terug op een positieve ervaring. Vooral het krachtgericht werken met cliënten was haar bijgebleven.
Al bij haar eerste kennismakingsbezoek klikte het onmiddellijk. Iman voelde een heel warme sfeer, precies zoals haar tante het beschreven had.
Ze kon aan de slag bij PIT, het Preventie en Interventie Team van de jongerenzorg in Adem. PIT is een opvangplek voor kinderen en jongeren die nood hebben aan rust en kalmte. Tegelijk leren de kinderen er preventief op een andere manier uiting geven aan gevoelens van frustratie.
Haar eerste dag was heel heftig: nieuwe mensen, nieuwe kinderen en jongeren leren kennen. Een jongen ging al onmiddellijk in crisis. Ze hoorde hem schreeuwen en schelden. Dat was enorm intens. Ze moest het laten bezinken. De collega’s waren echter heel erg ondersteunend en maakten tijd om te duiden vanwaar dat gedrag komt, zodat ze het als stagiair een plek kon geven en het gedrag beter kon begrijpen. Daardoor kon ze ook beter haar deel doen tijdens de preventieve sessies.
En ja, ze kwam terug de dag erna. Met veel adrenaline. Het was duidelijk dat ze haar weg nog moest vinden in de werking.
In begin deed ze vooral preventieve sessies. Dan werkte ze 30 minuten samen met een kind aan een activiteit. Daarnaast leerde ze ook vooral kinderen kennen door hen te observeren. Ze had toegang tot cliëntdossiers maar koos er bewust voor om hen eerst te leren kennen en dan pas te lezen wat hun context was. Daarna kon ze meer op maat van elk kind kijken welke activiteit rust kan brengen. Bij de ene is het naar buiten gaan, bij de andere springen op het springkasteel, soms ook knutselen, met verf in de weer zijn… Bij de jongere meisjes voerde ze vooral gesprekken. Ook dat was zoeken: hoe pak ik zo’n gesprek aan, wat zijn de triggers?
De laatste weken ontwikkelde ze een spel waarin je kan zien in welke fase kinderen functioneren op emotioneel vlak. Daarnaast deed ze ook administratieve taken: mails versturen, preventieves registreren en registreren in ZorgOnline. Ze bracht kinderen naar leefgroep en haalde ze op,…
Op het moment van ons gesprek zit haar stage er al bijna op. Aangezien veel van onze kinderen en jongeren een hechtingsproblematiek hebben, is ze haar vertrek al een tijdje aan het voorbereiden. Ze introduceerde de volgende stagiair en zorgt dat het lusje blijft doorgaan: ik stop maar hier is Jules, zodat de kinderen het blijven aankunnen.
Welke tips ze geeft aan Jules?
Het gescheld en geschreeuw kan intens zijn maar het blijft belangrijk om elk kind te blijven zien als uniek wezen.
Wees geduldig en vooral, besef goed dat de frustratie van de kinderen niet naar jou gericht is. Een kind kan heel luid beginnen schreeuwen en dan kan je daar heel kwaad op worden maar eigenlijk moet je proberen te begrijpen dat die gewoon gefrustreerd is en nood heeft aan een rustige, veilige ruimte en nabijheid van iemand die die kan vertrouwen.
Stem ook goed af met je team. Je ziet mekaar niet zo vaak allemaal samen. Er is maar om de 2 weken een teamvergadering. Dan is het belangrijk om daar alles te droppen van vragen, observaties, omdat zij je echt verder helpen. Ze helpen je ook om de theorie die je hoort op school om te zetten in praktijk.
Een stage op PIT is volgens Iman vooral een aanrader voor studenten die graag willen verdiepen en niet bang zijn om de confrontatie met agressie aan te gaan en noden van kinderen te willen begrijpen. Deze stageplaats daagt je constant uit maar altijd binnen je grenzen. Ze maken heel duidelijk wat ze van je verwachten en ze stemmen ook constant af hoe je je daarbij voelt. Dat maakte dat Iman werd uitgedaagd en het interessant bleef maar dat ze niet oververmoeid of overweldigd geraakte. Ze is dan ook heel erg gegroeid.
Als ze direct zou gaan werken als ze afstudeert, dan zou ze heel graag met dezelfde doelgroep in een een-op-eenbegeleiding willen werken. Maar ze droomt er ook nog van om verder te studeren: pedagogische wetenschappen aan KUL omdat ze de noden van de jongeren echt wil begrijpen en vandaaruit te kunnen werken met hen.
Op mijn vraag of ik iets niet gevraagd heb dat toch belangrijk is, antwoordt ze nog dat ze Marokkaanse roots heeft en gelovig is. In het begin was ze zenuwachtig voor de reacties. Maar dat bleek niet terecht. Ze ervaarde vooral dat Adem iedereen omarmt, ongeacht geslacht, leeftijd, afkomst of religie. Dat is zo mooi aan deze plek, besluit ze!
Wij hebben er alvast vertrouwen in dat het werkveld er binnenkort een pareltje bij krijgt en zijn dankbaar voor Imans bijdrage aan de werking van PIT.
