Een van de eerste avonden met het winteruur, dus al vroeg donker. Regen valt met bakken uit de lucht. Je zou voor minder snakken naar wat warmte en verbinding.
Die avond hebben we afgesproken met Frederik, Isabel en Annik. Frederik woont in de Philipslaan, een van de huizen van Adem. Isabel en Annik, zijn zussen, zijn vrijwilligers. En dat trok onze aandacht. Wat drijft iemand om vrijwilligerswerk te komen doen en wat betekent dat voor de broer/zussenband?
En dus bellen we iets voor zeven aan in de Philipslaan, bijna gelijktijdig met Annik en Isabel.
De begeleider die op de hoogte was van onze komst, was ziek. Maar dat bleek geen probleem. De ontvangst was hartelijk. Frederik blijkt de ideale gastheer: onze jassen werden weggehangen in de kast, tafels werden herschikt, koffie gezet én gebracht.
Aangezien het herfstvakantie was en de meerderheid van de bewoners naar huis was, was er niet zoveel volk in huis. Ilse vroeg of ze mee mocht doen met het gesprek. Greetje wilde liever haar oefeningen op de hometrainer afwerken. Ze zou later toch nog vragen om wat foto’s van haar te maken.
Frederik woont al 25 jaar in de Philipslaan. Zijn ouders waren op zoek naar een alternatief voor het internaat in Terbank omdat hij daar te oud voor werd. Hun oog viel op de Philipslaan, een nieuw project. Al snel wist de begeleiding dat hij een van de gelukkigste bewoners was. Zo voelde hij zich op zijn gemak. Van maandag tot vrijdag woont hij in de Philipslaan. Overdag gaat hij naar ons dagcentrum De Lovenier. In de weekends gaat hij naar huis. Op vrijdagmiddag voelen zijn huisbewoners dat hij zin heeft om naar huis te gaan en op zondagmiddag voelt zijn familie zijn drang om weer naar de Philipslaan te kunnen. Mooi om te merken dat hij 2 ‘thuizen’ heeft.
Tijdens Corona bleef Frederik in de Philipslaan. In het begin was dat toch een beetje een shock dat hij niet meer naar huis mocht komen maar al snel merkten ze dat hij eigenlijk heel gelukkig was. Hij paste zich snel aan aan de nieuwe realiteit. Annik en Isabel kwamen op bezoek in de tuin, met afstand.
Van het een kwam het ander. Zo gingen ze wandelen met Frederik en namen een aantal andere bewoners mee. Verzekeringstechnisch was het veiliger dat de zussen dan een vrijwilligerscontract kregen en zo zijn ze er beetje bij beetje ingerold.
Isabel was gedwongen om thuis te werken en dus maakte ze overdag tijd om te gaan wandelen en ook vrijdagavond was vaste prik. Annik mocht nog naar haar werk en dus deed zij vooral in het weekend activiteiten. Ze houden goede herinneringen over aan de wandelingen. Het was fijn om te zien hoe goed bewoners voor mekaar zorgen. Ze kennen mekaar zo goed en respecteren mekaar gewoon voor wie ze zijn. Hartverwamend!
En dat merken wij tijdens het gesprek ook. Ilse weet perfect wat Frederik wil zeggen en vult hem aan. Frederik ging trouwens ook mee wandelen met de familie van Ilse. Die solidariteit viel ook erg op volgens Annik en Isabel.
Annik herinnert zich nog dat de winkels weer open gingen. Ze ging alleen met 4 bewoners winkelen. Alleen had ze er geen rekening mee gehouden dat ze allemaal wel een andere winkel binnen wilden. Chaos dus! Uiteindelijk geraakten ze allemaal thuis en hadden ze er van genoten.
Het is dus dankzij Corona dat ze vrijwilliger werden en daar hebben ze geen spijt van.
Ondertussen trekt de fotograaf met zijn fototoestel alle aandacht. Ook Greetje wil op de foto. Frederik maant hem aan om mee te komen doen met het gesprek. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd… dat is wel duidelijk voor Frederik. Hij is in zijn nopjes met de aandacht en het bezoek.
Na Corona is het vrijwilligerswerk veel minder intensief. Als er gerichte vragen in hun mailbox vallen, dan springen de zussen bij maar wandelen en ijsjes gaan eten, komt er bijna niet meer van. Ook al worden er vanavond nieuwe plannen gesmeed voor als het weer warmer wordt. Eerst de berg op wandelen en dan een lekker ijsje: stracciatella!
Het vrijwilligerswerk veranderde de band tussen de zussen en hun broer. Enerzijds door veel samen te doen maar vooral door zijn leefwereld en zijn medebewoners beter te leren kennen. Ze zagen Frederik in interactie met zijn medebewoners. Ze leerden het leven van de leefgroep beter kennen. Na de wandelingen bleven ze nog even hangen in de tuin en konden zo ook de begeleiding beter leren kennen. Ze vinden het ook zo bijzonder dat onze begeleiding redelijk stabiel is waardoor er ook een band kan ontstaan met het thuisnetwerk.
Als Frederik jarig is, komt het ganse gezin (zijn mama, papa én de zussen) met taart en cake naar de Philipslaan om zijn verjaardag samen te vieren. Vroeger mochten ze dan allemaal naar Frederiks thuis en dan maakte zijn mama verse pizza’s. Zo was er een keer, lang geleden, dat iedereen bij Frederik thuis was voor zijn verjaardag. De bewoners hadden 2 hamsters bij als cadeau. Op een bepaald moment bleken die ontsnapt, tot grote consternatie van het gezelschap!
We voelen de herinneringen levend worden en de drang om ze te delen maar er moeten nog foto’s genomen worden én er is nog een avondritueel dat we willen respecteren. We sluiten het gesprek af maar gaan met een warm gevoel, in de striemende regen, weer naar huis!
