Katleen reageerde op een bericht van zorgzaam Bierbeek om te gaan wandelen met haar hond en een jongere van Adem. Het werd een ‘coole namiddag’ voor iedereen.
Vorige zondagnamiddag mocht ik, samen met mijn hond naar 2 verschillende leefgroepen gaan in Adem. Bij een eerste afspraak met de coördinator over wat-wanneer- en-hoe, werd al snel duidelijk dat mijn grote zwarte labradorhond, de ster zou zijn. Wat voor mij en mijn gezin heel gewoon is, is dat immers helemaal niet voor sommige kinderen in de leefgroep.
Vooraleer het zover was, maakten we eerst kennis met de twee leefgroepen. Op die manier was mijn komst al wat meer voorspelbaar. Dat is belangrijk voor de kinderen. Ze waren nieuwsgierig en vroegen of ze Rex mochten aaien. Ik liet hen wat truukjes doen, zoals liggen, zitten, pootje: altijd een succes! Ze vroegen wanneer Rex en ik terug zouden komen. We vertrokken met de belofte dat we na 2 nachtjes slapen terug zouden komen.
Op zondagmiddag kwispelde de staart van Rex aan een turbotempo en de zon werkte mee. We waren allebei klaar voor een bijzondere namiddag. Ik had vooraf afgesproken met wie ik eerst zou gaan wandelen. Alhoewel vooraf gezegd was dat de jongen misschien niet zoveel zou zeggen, wisselden we van begin tot einde hondenweetjes uit.
Na de wandeling speelden we nog verstoppertje met de hond in het bos, echt leuk. Ik had nog veel langer met hem kunnen optrekken en het deed hem zichtbaar deugd. Nog even dag zeggen in de leefgroep en zelfs de kleinste die wat bang had van honden, heeft hem na wat aarzelen durven aaien. Wat een overwinning moet dat zijn voor hem, zo fijn!
Daarna was het tijd voor een bezoek aan de andere leefgroep. Daar maakte ik een toertje met een pubermeisje. Ze vertelde me over de verschillende gebouwen van Adem in ‘t Klein Park. En ook pubers doen graag verstoppertje met een hond, zo blijkt. Het is zelfs ‘cool’! Daarna speelden we nog een spelletje Rummikub.
Voordat ik vertrok, deden we nog het typische spelletje waarbij de hond komt aangelopen. Rex heeft zo’n hoog schattigheidsgehalte met zijn wapperende oren als hij loopt. En ja hoor, na wat overhalen, deed de betovering weer zijn werk: “oh zo schattig dat hij loopt!” “Het lukt, hij komt naar mij!” “Je had niet gezegd dat hij zo lief is. Mag ik hem kopen voor 1 miljoen? Of nee voor 2 miljoen…”
‘Wanneer kom je nog eens? Ga je dit nog doen? Hoe noem jij weer? Heb je nog een hond? Ik vond het tof en cool! Tot nog eens als je terugkomt’… Nabijheid en aandacht, het is iets wat zij nodig hebben en vrijwilligers kunnen net dat verschil maken tussen een gewone dag of een coole namiddag.
Die zondagmiddag was voor mij echt een mooie ervaring. Je kan iets betekenen voor anderen die het echt nodig hebben. Een echte aanrader!
Katleen
